Πριν από περίπου 25 μέρες και μετά από φιλική προτροπή των Ισπανών φίλων μας αρκετοί από μας «ξυπνήσαμε» και κατεβήκαμε στην πλατεία. Βέβαια ο καθένας από μας ίσως ξύπνησε για λίγο διαφορετικούς λόγους… άλλος επειδή κατάλαβε ότι κομήθηκε αρκετά, άλλος επειδή είχε αυπνίες έτσι κι αλλιώς, άλλος επειδή άκουσε μια φασαρία κι είπε να δει τι γίνεται…
25 μέρες κατεβαίνουμε στην πλατεία διαδηλώνοντας, κάποιες φορές με περίεργο, ομολογουμένως, τρόπο, την αντίθεση μας σε κυβέρνηση, δανειακή σύμβαση, μνημόνιο κλπ. 25 μέρες προσπαθούμε να βρούμε το δρόμο προς ένα καινούριο καλύτερο αύριο. 25 μέρες ελπίζουμε σε μια πτώση της κυβέρνησης, σε μια κατάρρευση ειρηνική , του συστήματος που χρόνια τώρα μας εκμεταlλεύεται, του συστήματος που μας δημιούργησε, μας έκανε αγανακτισμένους…
Ο πρωθυπουργός μας, σε μα ομιλία της οποίας απόσπασμα άκουσα στο ράδιο σήμερα, φαίνεται να ακούει πολύ καλά αυτά που λέμε, ακόμη κι αν κάποιοι από μας πιστεύουν ότι δεν έχουμε εκφραστεί ακόμα άρτια κι εμπεριστατωμένα. Στα 5 λεπτά που πρόλαβα, υποσχέθηκε νέο Σύνταγμα, τέλος στην αδικία που νιώθει ο πολίτης, ακόμη και δημοψήφισμα τον Σεπτέμβρη για τα «σοβαρά» θέματα. Όλα, πράγματα που έχουν ακουστεί μεταξύ άλλων στην πλατεία…
Στην πλατεία όμως τι συμβαίνει τώρα? Αρκετοί από μας νιώθουν πως μας λείπει μια πιο συγκεκριμμένη κατεύθυνση, μια οργάνωση, μια αποτελεσματικότητα. Σε αυτούς θέλω να πω να μην χάνουν το κουράγιο τους, γιατί ακόμη κι 25 μέρες είναι πολύ λίγες για να ανατρέψεις συνήθειες δεκαετιών. Πολλοί από μας, ειδικά οι λιγότεροι πολιτικοποιημένοι η κομματικοποιημένοι, δεν είχαμε ιδέα για διαδικασίες, οργανώσεις, διαδηλώσεις και πορείες… Χρειαζόμαστε λίγο χρόνο ακόμα…
Αρκετοί άλλοι ακούν τις λέξεις επιτροπές, οργάνωση, σχέδιο και οργανόγραμμα, κι ο νους τους πάει κατευθείαν στο κακό… Πάει λένε από μέσα τους, θα γίνουμε κόμμα και θα μας καταπιεί το σύστημα αμάσητους. Δεν θα φτύσει καν τα κουκούτσια…
Σε αυτούς έχω να πω το εξής. Μην ανησυχείτε. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Είμαι σίγουρος πως η δημιουργία κόμματος είναι πολύ μακριά από τη σκέψη των περισσότερων. Όσο κι αν κάποιοι μπορεί να το σκέφτονται, η ουσία είναι πως ένας από τους λόγους που κατεβήκαμε στην πλατεία ήταν να δηλώσουμε την αντίθεση μας στο παρόν σύστημα. Και θα αποφασίσουμε να γίνουμε κομμάτι του? Δύσκολο το βλέπω. Μην φοβόσαστε όμως την προσπάθεια για μια στοιχειώδη οργάνωση. Σκοπός της είναι στο ελάχιστο να υπάρξει μια συνοχή σε αυτό που κάνουμε, μια συνέπεια, και μια καταγραφή, ούτως ώστε όλα αυτά που λέμε και κάνουμε να μην μείνουν λόγια του αέρα. Scripta manent λέγανε οι Λατίνοι έτσι δεν είναι? Αυτοί δεν είναι που μιλάγανε τα λατινικά? Βοηθήστε λοιπόν να οργανωθούμε. Δηλώστε εθελοντές αφιερώστε μια ώρα της ημέρας σας η της εβδομάδας σας, ότι μπορείτε.
Μερικές μέρες αφού κατεβήκαμε στην πλατεία, μπήκε στο λεξιλόγιο μας μια καινούρια έκφραση. Άμεση Δημοκρατία. Στοιχηματίζω πως πάνω από τους μισούς από μας δεν ξέρουν τι σημαίνει, ακούγεται όμως ωραίο… σίγουρα.
Κι επειδή μέσα σε αυτούς είμαι κι εγώ, έκανα μια αναζήτηση στη Βικιπαίδεια να μάθω κι εγώ τι είναι…
Η
άμεση δημοκρατία, γνωστή και υπό τον όρο
καθαρή δημοκρατία, αποτελεί έναν τύπο
δημοκρατίας και θεωρίας πολιτικών δικαιωμάτων όπου η εξουσία εδράζεται στη συνέλευση όλων των πολιτών που συμμετέχουν σε αυτήν. Αναλόγως με το σύστημα που ισχύει κάθε φορά, η συνέλευση μπορεί να έχει εκτελεστικές εξουσίες, νομοθετικές αρμοδιότητες, να ορίζει και να απολύει αξιωματούχους, καθώς και να δικάζει. Η άμεση δημοκρατία χρησιμοποιείται ως όρος κατ' αντιδιαστολή με την
αντιπροσωπευτική δημοκρατία (ή
έμμεση δημοκρατία), όπου η εξουσία ασκείται από μια ομάδα ανθρώπων, που συνήθως επιλέγεται μέσα από εκλογές ανάδειξης αντιπροσώπων. Ιστορικά εμφανίστηκε πρώτα η άμεση δημοκρατία και ακολούθησε, μετά από περίπου δύο χιλιετίες, η έμμεση.
Διάβασα κι άλλα ενδιαφέροντα και πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά θέματα προς συζήτηση εκεί. Γιατί η άμεση δημοκρατία ακούγεται πολύ ωραία αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εφαρμοστεί με την ίδια μορφή που εφαρμόστηκε στην κλασσική Αθήνα. Διότι απλά οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες του σήμερα, δεν έχουν καμία σχέση με τις συνθήκες τότε.
Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω με δυο λόγια (η τρία)
Πρέπει να οργανωθούμε.
Πρέπει να κάνουμε δράσεις με σκοπό την ενημέρωση των συμπολιτών μας και την ανάδειξη του κινήματος
Πρέπει να σταματήσουμε να περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν αυτό το οποίο, μπορούμε να κάνουμε εμείς.
Πρέπει να βρούμε τον τρόπο και τον χρόνο, να οργανώσουμε ένα δυνατό κίνημα, ένα παράλληλο πολίτευμα, με καθαρούς στόχους, να δράσουμε προς τους στόχους αυτούς και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πως θέλουμε να είναι το μεθαύριο.
(ΣΣ Παρόλο το γεγονός πως το ανωτέρω κείμενο είναι μια προσωπική μου άποψη, το καταθέτω μέσω του blog μας με την πεποίθηση πως εκφράζει πολλούς από μας. Σε αντίθετη βέβαια περίπτωση, τα σχόλια ελεύθερα πια... Πέτρος Παπαγεωργίου)